Dit weekend reden we een uur zuidwaarts voor een weekendje Akaroa en Banks Peninsula. Akaroa bleek lang niet zo groot als we dachten, maar had wel de gezellige toeristische vibe van een Frans badplaatsje (gesticht door Franse kolonisten in 1840). Ondanks dat het echt al wel herfst was, was het nog prima genieten in de zon in een van de strandtentjes met een indoor BBQ.
Om de lokale pinguïn-kolonie te steunen boekten we een tour naar Puhatu Marine Reserve. De grenzen zijn nog steeds dicht voor toeristen, dus we waren de enige twee die in het oude busje stapten. Met ingehouden adem en klamme handen keken we hoe de gids zijn rammelende busje over smalle grindweggetjes langs de steile afgronden de berg op joeg, terwijl hij in zijn Frans-Engels vanalles over de omgeving vertelde door de haperende luidsprekers. We hoefden ons geen zorgen te maken, want hij deed dit al tien jaar (en het busje zo te zien ook) en in deze tijd van het jaar waren er geen tegenliggers (Thank god!). Om de zoveel tijd stopte hij even om ons te laten ruiken en voelen aan lokale planten of voor mooie uitzichtfoto’s. Na drie kwartier kwamen we eindelijk bij de afgelegen kolonie aan. Vol enthousiasme vertelde hij over alle soorten onderzoeken en de pinguïns, terwijl hij voorzichtig de dakjes van hun huisjes tilde.
Toen de schemering inzette werd het tijd om ze op het water te gaan zoeken en klaar te gaan zitten om ze aan land te zien gaan. Daarvoor moesten we eerst ons hoofd door een muffe camouflage poncho steken en kregen we een plakkerige verrekijker in onze handen gedrukt. Aan een verankerd touw vastklampend slopen we fluisterend over smalle bergrandjes richting de uitkijkpost. Met zijn getrainde oog leidde hij ons al snel naar een groepje dobberende pinguïns en zagen we nog net hoe met z’n allen onder doken voor een roofvogel. Over het randje van het gladde houten vlonder, met enkel een touw tussen ons en de 20 meter diepe afgrond, tuurden we naar de stenen beneden ons of we al pinguïns aan land zagen gaan. Helaas zat er een zeehond in de weg, waardoor ze waarschijnlijk niet aan land durfden. Thomas wist wel die ene aarzelende pinguïn in een hoekje vast te leggen met z’n telelens. Ook op de terugweg naar de baai bleken er die avond geen pinguïns aan land te gaan. Dat kan gebeuren in deze tijd van het jaar, omdat er geen kuikens gevoerd hoeven te worden, aldus onze ervaren bioloog. Enigszins teleurgesteld keerden we terug naar Akaroa, maar het was desondanks wel erg leuk geweest en we gaan zeker nog een extra donatie doen (dan mag je een naam voor het pinguïn-huisje bedenken!).
Na een goed Indiaas restaurant gingen we in het donker op weg naar onze Airbnb in Pigeon Bay. Daar vonden we het schattige houten hutje in de middle-of-nowhere onder een prachtige sterrenhemel! De erg aardige maar behoorlijk excentrieke eigenaresse had de kachel al voor ons aangestoken en kwam nog even gedag zeggen. We waren de eerste toeristen in tijden en ze daagde ons uit om ’s ochtends naakt te gaan zwemmen in Pidgeon Bay. Zelf had ze dat laatst ook nog gedaan tijdens een volle maan ceremonie (well that escalated quicky!). Het woord ‘nude’ viel wel heel vaak en het handlezen voor $80 hebben we ook maar even overgeslagen. Wel mooie foto’s en een timelapse gemaakt van de melkweg en ’s ochtends weer vroeg op pad voor de zonsopkomst in Pigeon Bay.
Helaas werd die dag het dolfijnen spotten met de zeilboot last-minute afgelast vanwege te hoge golven. In plaats daarvan werd het dus een hike in het prachtige Banks Peninsula. Een fantastisch landschap met verschillende baaien dat is ontstaan na het uitdoven van een grote vulkaan. Onderweg naar de top van een van de zijdes van deze vulkaan, kwamen we een machtig grote eucalyptusboom tegen. Ontzettend mooie klim waarvan het uitzicht het weer meer dan waard was. Nog lang niet alles gezien van deze omgeving, dus we gaan zeker nog een keer terug voor een andere mooie hike en natuurlijk om te kajakken met dolfijnen!
