Dit weekend ontdekten we beginnersfout #2…

We wilden een leuke track lopen samen met een oud-collegaatje uit NL, die een aantal maanden eerder hierheen emigreerde. Het liefst liepen we een moderate ‘loop’ ipv een ‘retour’ en zochten we nu bovendien routes die nu in de winter ook goed te doen zijn. Dat halveerde de opties. Er was regen voorspeld, dus we zochten ook een niet al te lange of moeilijke (gladde) route. Via de Alltrails app kwamen we uiteindelijk uit op de Kereru Track, een mooie hike in Banks Peninsula van zo’n 6km. Compleet met watervallen, gestage klim van 390m en geschatte tijd van maar zo’n 2,5 uur. Een eitje!

Op de 1,5 uur heenweg naar Banks Peninsula namen we onderweg dus uitgebreid de tijd om nog even gezellig een koffie te drinken. We waren immers goed voorbereid met genoeg eten en jassen (na beginnersfout #1). Eenmaal aangekomen spraken we kort met een van de onderhouders van de track, die ons verwees naar de hut voor meer informatie over de routes. Daar aangekomen vonden we nog een papieren versie van alle routes in de buurt. Alles netjes met de hand getekend en geschreven, heel schattig. Vanuit de hut volgende we het pad verder en al snel waren er meerdere korte zijpaden naar uitzichtpunten. We keken elkaar aan: ja, allemaal even checken, we hebben toch tijd zat! Zo konden we ook op ons dooie gemakje lunchen op een bankje met prachtig uitzicht over de baai.

Helaas verdween daarna de zon en begon het zachtjes te regenen. Geen probleem, we haalden de regenjassen tevoorschijn (hoppa, wij zijn voorbereid!) en liepen het bos weer in. Het pad ging door een flink dicht bos langs/over riviertjes en een waterval. Sommige varen- en boomsoorten hadden geinige Latijnse bordjes. Het pad werd hier en daar wel wat minder zichtbaar en enkele keren moesten we even de route weer vinden. Er kwamen hier duidelijk wat minder mensen. Toen begon het ook voor het eerst te dagen: we waren al 6 km onderweg, maar volgens de papieren routekaart waren we pas halverwege. Vreemd, maar ok de pas erin dus. Het pad werd steeds minder onderhouden en er leek wat oude stormschade te zijn. Toen we over de eerste flinke omgevallen boom stapten, grapten we: hoe erg gaat dit nog worden. Na een paar honderd meter stonden we ineens voor een 10 meter brede ‘landslide’. Het had alle vegetatie en bomen mee naar beneden gesleurd en ons pad was bedekt met een dikke laag modder. Omdraaien was te ver terug, we waren tenslotte bijna bij het einde van de route, maar naar een eilandje van takken en gras in het midden springen was ook te ver. Uiteindelijk zijn we maar, met de adem in, in de modder gestapt/gesprongen, waar onze voeten tot bijna 30cm diep in werden vastzogen terwijl we naar de overkant probeerden te komen. Alles zat onder de modder maar we konden er nog wel om lachen. De route vervolgde langs een rivierbedding, maar die was bijna volledig weggeslagen door het noodweer wat hier duidelijk nog niet zo lang geleden veel schade had aangericht. Nog meer slides. Via blauwe lintjes volgden we hier en daar alternatieve paden, wat ons op smalle 5 meter hoge randen met weinig houvast langs de rivier bracht. Echt geen plek waar je uit wilde glijden! Omdat omdraaien geen optie was, maar de weg vooruit steeds gevaarlijker begon te worden, daalde het enthousiasme. “We moeten straks echt even in de app zetten dat deze route niet goed meer is!”. Na een uurtje klauteren langs de verwoeste rand van de rivier, boog het pad eindelijk af een stuk bos in. Onze papieren kaart liet zien dat we er bijna waren, wat een opluchting!

Maar aangekomen bij het informatiepunt, bleek het helemaal niet het punt waar we begonnen waren. Oh fuck, ineens zagen we het: de verkeerde route gepakt! We hadden de afgelopen 5 uur al 12 km gelopen en we waren pas op 2/3 van deze andere route!! De schemering begon in te zetten. De route die we verder zouden moeten vervolgen het bos in leek afgesloten. Sowieso we waren echt helemaal klaar met die landslides en smalle randen en was het gewoon te gevaarlijk om die dan ook nog in het donker te gaan lopen. Er was wel een omweg langs de grote weg, maar die was twee keer zo lang. En nu? Grote weg dan toch maar? De heuvel was erg steil voor onze vermoeide benen en we rekenden hoe lang we nog met honger in de regen onderweg zouden zijn: 2-3 uur. Balen, maar het zij zo. Of keren we om en kijken we of er iemand thuis is bij de hut die we een stuk terug in de verte zagen? De moeite waard om er 1 km en kostbare tijd voor terug te lopen? We deden het.

Langzaam doemde de hut op aan het einde van de modderige weg. Yes, er stond een auto en er brandde licht! Het waren twee kleine overnachtingshutten en het huis van de manager. Na wat kloppen en roepen stond er een man in de deuropening. We legden uit dat we de verkeerde route hadden gelopen. Hij vertelde ons dat de hutten onbewoonbaar waren door stormschade, het nog dik 2 uur lopen was naar de parkeerplaats, maar dat ie ons wel een lift wilde geven. Mega dankbaar stapten we in zijn kleine autootje en nieuwsgierig vroeg hij onderweg wie we waren. We hadden geluk volgens hem, want het zou vannacht op deze hoogte gaan sneeuwen. Na 6 lange kilometers in het donker de steile berg op, kwamen we bij onze auto die nog eenzaam alleen op de parkeerplaats stond te wachten. Hij weigerde nogmaals ons aanbod om te betalen en verzocht alleen maar om een goede review achter te laten en anderen aan te raden dit gebied te bezoeken. Dankzij deze held Paul eindigde onze wandeling niet in een zware beproeving, maar in een bijzondere herinnering. “Glad to hear, that’s the main goal! Please come back another time!”, aldus Paul. Ontzettend bedankt!

We gaan ook zeker nog een keer terug, want de route die we van plan waren te doen, hebben we geen enkele meter van gelopen of gezien haha!
Zondag hadden we wat spierpijn en lachten we om de glij-filmpjes en de klonten modder aan de schoenen. Op de foto’s lijkt het ook helemaal niet zo heftig en hoog als het toen voelde. Eenmaal de échte gelopen route gevonden in de app (Hinewai Falls and the Stones), ontdekten we dat die 14 km, 820 m steil en een level ‘hard’ was. Wow dat verklaart een hoop! Om de spieren wat los te lopen, deden we die dag een veilige vlakke 3km wandeling in de Halswell Quarry. Saai!

De volgende dag vertelde ik op het werk over onze overlevingsroute, maar de collega’s waren niet onder de indruk. Deze kiwi’s hadden veel intensere verhalen over o.a. de weg kwijtraken met minder eten en kleding, tot en met onverwachte overnachtingen zonder slaapspullen of hut! Onze bescheiden verkeerd gelopen route kunnen we nu dus trots toevoegen, na zonder jas de bergen in (#1), als beginnersfout #2. Een sterke zaklamp wordt vanaf nu ook toegevoegd aan de standaard uitrusting, voor het geval we (weer ongepland) in het donker terug moeten!