Om te vieren dat we elkaar precies 5 jaar geleden ontmoetten, zijn we een weekendje naar Kaikoura gegaan om walvissen en dolfijnen te spotten. Na een rit van 2,5 uur over bochtige bergranden kwamen we bij onze AirBnb aan, net buiten Kaikoura. Uitgekozen vanwege de middle-of-nowhere locatie, om zonder lichtvervuiling de melkweg goed te zien en te fotograferen.
De volgende dag waren we weer vroeg op om de zonsopkomst mee te pakken en daarna reden we naar de haven voor een drie uur durende boottocht op zee. Bij aankomst waarschuwden ze voor een hoog risico op zeeziekte en keken we gespannen naar de vijf zakjes die op elke stoel klaar lagen. Maar gelukkig waren we al op tijd begonnen met het nemen van “Sea-legs” en hadden we, in tegenstelling tot sommige medepassagiers, geen last van de 3m hoge golven. Super om te horen dat de dieren niet gevoerd of gelokt worden, maar dat er met andere walvis-spottende boten, een vliegtuigje en onderwatermicrofoons wordt gezocht waar ze zich bevinden. Daarvoor moesten we regelmatig terug naar onze stoelen benedendeks om full speed achter een nieuwe lead aan te gaan. Daar kregen we dan meer informatie over de leefgewoonten van de walvissen (spermwhales ofwel potvissen) en hoe zij iedere walvis aan hun staartvin herkenden. Halverwege zo’n verhaal kon de boot dan ineens stoppen en moesten we weer naar het dek rennen om mee te zoeken naar de mistwolk van een walvis voordat hij weer 40 minuten onder water zou gaan. Erg leuk om zo betrokken te worden in de zoektocht. Met een totaalscore van drie grote potvissen, minstens 100 nieuwsgierige dolfijnen, tientallen albatrossen en andere zeevogels, 1 verdwaalde zeehond en dik 2000 foto’s, stapten we tevreden de boot af. Na de lokale super verse fish&chips deden we nog een hike naar het uitzichtpunt waar we, net als veel mensen voor ons, een romantisch souvenir achterlieten. Met een romantisch diner en nog wat sterrenstaren sloten we deze geweldige dag af.
Zondag begonnen we moedig aan een hike van 14 km over de kliffen en dicht langs grote zeehonden-kolonies (eigenlijk zijn het pelsrobben). Je kon ontzettend dichtbij komen, maar moest wel minimaal 10 meter afstand houden om ze niet te storen en op te passen voor bijten. Niet alle zeehonden hielden zich daaraan en we moesten regelmatig van het pad af om met een grote boog om een slapende zeehond heen te gaan. Wel heel gaaf om zo door hun leefgebied te mogen lopen. Met al wat sneeuw op de bergtoppen in de verte was het weer een prachtige plek om te wandelen. De lokaal gevangen kreeft, van een schijnbaar wereldberoemd seafood-bbq-tentje, was een mooie beloning voor de vermoeide benen en om ons weekendje mee te eindigen.
